Με συγκεκριμένο σχέδιο, που θα ορίσει τη δημιουργία ενός Ταμείου για τη στήριξη από την κρίση χρέους, μεταβαίνει η Μέρκελ στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών την Παρασκευή.
Το σχέδιο για την θωράκιση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, το οποίο σήμερα έχει τη δυνατότητα να παρέμβει στις αγορές με κεφάλαια ύψους ( μόλις) 440 δισ. ευρώ, στηρίζεται στην παροχή εγγυήσεων από τις χώρες μέλη της ευρωζώνης, που έχουν βαθμολογηθεί από τους διεθνείς οίκους για την πιστοληπτική του ικανότητα με ΑΑΑ.Δηλαδή, από τις πλούσιες χώρες ή καλύτερα από αυτές που δεν αντιμετωπίζουν κρίση χρέους και ελλειμμάτων όπως είναι η Γερμανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, το Λουξεμβούργο, η Αυστρία και η Φινλανδία.Σύμφωνα με το σχέδιο, το ταμείο θα αποτελέσει τον κύριο φορέα της οικονομικής βοήθειας προς τις χώρες μέλη της ευρωζώνης, οι οποίες βρίσκονται στη δίνη της κρίσης του χρέους, εν προκειμένω της Ελλάδας ή της Ιρλανδίας και πιθανώς αύριο της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και του Βελγίου.Η πρόταση για την υλοποίηση του σχεδίου, το οποίο αναμένεται να οριστικοποιηθεί, προτού τεθεί σε εφαρμογή στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής του Μαρτίου, προβλέπει ισχυρά ανταλλάγματα και την υιοθέτηση από όλες τις χώρες της ευρωζώνης του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας.
Νέο σύμφωνο σκληρότερο του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας
Το νέο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, όταν αυτό περάσει θα αποτελεί στην ουσία την «επικαροποίηση» της συμφωνίας του Μάαστριχτ, δηλαδή του Συμφώνου Σταθερότητας ή της ατζέντας της Λισσαβόνας.
Είναι, με άλλα λόγια, μια προσπάθεια των Γερμανών που έχει ήδη ξεκινήσει προκειμένου να εναρμονισθούν οι φορολογικές πολιτικές στην Ε.Ε. και να εφαρμοστεί στο σύνολο της ευρωζώνης το γερμανικό οικονομικό μοντέλο.Είναι, επί της ουσίας, ένα πιο σκληρό Μάαστριχτ και μια πιο σκληρή Λισαβόνα, καθώς θέτει σκληρούς όρους στα κράτη - μέλη της ευρωζώνης, ώστε αυτά να φτάσουν στην οικονομική σταθερότητα μέσω της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του έλεγχου του δημόσιου χρέους.
Η Ελλάδα και οι άλλοι φτωχοί της Ευρώπης
Το θέμα αφορά κυρίως σε χώρες όπως η Ελλάδα και άλλα υπερχρεωμένα κράτη της ευρωζώνης. Για την Ελλάδα και τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες αναμένεται να ζητηθούν εγγυήσεις, με τη μορφή «συνταγματικών ρυθμίσεων», για το μόνιμο έλεγχο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από 3% του ΑΕΠ και τη σταδιακή μείωση του δημοσίου στο 60% του ΑΕΠ.Είναι προφανές ότι οι εγγυητές της σταθερότητας της ευρωζώνης απαιτούν σε θεσμικό επίπεδο τη μέγιστη δυνατή εγγύηση, ζητώντας την εγγύηση των εθνικών κοινοβουλίων, ακόμη και τη συνταγματική πρόβλεψη για τη διασφάλιση της δημοσιονομικής σταθερότητας.Είναι προφανές ότι για την Ελλάδα η «περίοδος χάριτος» που εκπνέει το 2013 με τη λήξη του μνημονίου και της συμφωνίας με την τρόικα, αλλά κανείς Ευρωπαίος δεν θα βάλει στη συνέχεια τα λεφτά του για την κάλυψη των μελλοντικών ελλειμμάτων ή τη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, αν δεν εξασφαλίσει ότι ο κύκλος των ελλειμμάτων δεν θα επιστρέψει στην Ελλάδα, εξαιτίας πολιτικών και μόνο αποφάσεων.
Είναι, με άλλα λόγια, μια προσπάθεια των Γερμανών που έχει ήδη ξεκινήσει προκειμένου να εναρμονισθούν οι φορολογικές πολιτικές στην Ε.Ε. και να εφαρμοστεί στο σύνολο της ευρωζώνης το γερμανικό οικονομικό μοντέλο.Είναι, επί της ουσίας, ένα πιο σκληρό Μάαστριχτ και μια πιο σκληρή Λισαβόνα, καθώς θέτει σκληρούς όρους στα κράτη - μέλη της ευρωζώνης, ώστε αυτά να φτάσουν στην οικονομική σταθερότητα μέσω της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του έλεγχου του δημόσιου χρέους.
Η Ελλάδα και οι άλλοι φτωχοί της Ευρώπης
Το θέμα αφορά κυρίως σε χώρες όπως η Ελλάδα και άλλα υπερχρεωμένα κράτη της ευρωζώνης. Για την Ελλάδα και τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες αναμένεται να ζητηθούν εγγυήσεις, με τη μορφή «συνταγματικών ρυθμίσεων», για το μόνιμο έλεγχο των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από 3% του ΑΕΠ και τη σταδιακή μείωση του δημοσίου στο 60% του ΑΕΠ.Είναι προφανές ότι οι εγγυητές της σταθερότητας της ευρωζώνης απαιτούν σε θεσμικό επίπεδο τη μέγιστη δυνατή εγγύηση, ζητώντας την εγγύηση των εθνικών κοινοβουλίων, ακόμη και τη συνταγματική πρόβλεψη για τη διασφάλιση της δημοσιονομικής σταθερότητας.Είναι προφανές ότι για την Ελλάδα η «περίοδος χάριτος» που εκπνέει το 2013 με τη λήξη του μνημονίου και της συμφωνίας με την τρόικα, αλλά κανείς Ευρωπαίος δεν θα βάλει στη συνέχεια τα λεφτά του για την κάλυψη των μελλοντικών ελλειμμάτων ή τη μείωση του ελληνικού δημοσίου χρέους, αν δεν εξασφαλίσει ότι ο κύκλος των ελλειμμάτων δεν θα επιστρέψει στην Ελλάδα, εξαιτίας πολιτικών και μόνο αποφάσεων.
