Γράφει ο Χάρης Στούκας
...«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία» . (Ισοκράτης 436πχ-338πχ) .
Και έτσι δημιουργήθηκαν...
...Δύο κόσμοι : Εμείς και αυτοί. Κατά την διάρκεια της Ιστορίας, στο τέλος μεγάλων συγκρούσεων, παρότι δημιουργούνται προσδοκίες για ένα και μοναδικό κόσμο, η τάση να σκεφτόμαστε με βάση δύο κόσμους επανέρχεται στο προσκήνιο. Δύσκολο να αντισταθείς στον πειρασμό να χωρίσεις τους ανθρώπους σε εμάς και σε εκείνους, σε πλούσιους και φτωχούς, στον δικό μας πολιτισμό και σε βαρβάρους, σε Βορρά και Νότο, σε Ανατολή και Δύση.Κάθε φορά που η παρανομία, η βία, η αναρχία αυξάνεται, τα διάφορα ζητήματα επαναπροσδιορίζονται συνήθως ως συγκρούσεις «ημών εναντίον αυτών», με κάθε πλευρά να δραματοποιεί και να μεγενθύνει την διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού, επιχειρώντας την μεταμόρφωσή της στην έσχατη διάκριση μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Ο κόσμος ωστόσω είναι αρκετά πολύπλοκος, για να μπορέσουμε να τον φανταστούμε απλώς διχοτομημένο σε διμερή τμήματα, όπως τα προαναφερθέντα, ακόμα και αν η εικόνα ενός διμερούς κόσμου θα μπορούσε να αντιστοιχεί στην πραγματικότητα...μια πραγματικότητα «νοσηρή», όπου βασιλεύουν τα οικονομικά και δημογραφικά προβλήματα, καθώς επίσης και άλλα πιο σημαντικά, όπως αυτά της ηθικής κατάπτωσης και πολιτικής διχόνοιας, αποτελούν ένα εκρηκτικό μίγμα ικανό να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τον δημοκρατικό και πολιτικό προσανατολισμό της.
Σίγουρα είναι δύσκολο να υπερβούμε τις κρυμμένες υποθέσεις , προκαταλήψεις και προλήψεις, που υπάρχουν στο πίσω μέρος του μυαλού μας και καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, ωστόσω χρειάζεται ηρεμία για να «δουλέψει» το σύστημα, φαντασία για να ασκηθεί διοίκηση, συγκεκριμένες λύσεις και μοντέλα με δυνατότητες ταξινόμησης γενίκευσης και διαχείρισης της πραγματικότητας. Οφείλουμε να κατανούμε καλύτερα τις σχέσεις αιτίας- αποτελέσματος μεταξύ των φαινομένων,να προβλέπουμε καλύτερα τις μελλοντικές εξελίξεις, να μπορούμε να διακρίνουμε το σημαντικό απο το ασήμαντο.
Η εποχή του ΕΓΩ φαίνεται ξεπερασμένη ακόμη και για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Το εγώ σαν εφεύρεση εξυπηρέτησε καλά τους σκοπούς τους Σύμπαντος για 500 εκατομμύρια χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μια κοινωνία εγωκεντρικών ατόμων είναι καταδικασμένη να οδηγηθεί σε ταξικό διαχωρισμό και σε πόλεμο ακόμα και με ιδεολογικά όμοιες κοινωνίες. Αντίθετα, μια κοινωνία ατόμων που αναγνωρίζει ότι υπάρχει ένας στόχος ανώτερος απο την προσωπική τους προβολή, έρχεται πιο κοντά στην ευημερία και την ειρήνη.Δεν μένει παρα να προσδιορίζουμε σε ποιο μονοπάτι θέλουμε να πορευθούμε για να πραγματοποιήσουμε τους στόχους μας!!!
