Κατ’ αρχάς διαπιστώνουμε ότι ακόμα κι οι ιδιώτες, που στην Ελλάδα επί σειράν ετών ήταν κρατικοδίαιτοι, συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με ανευθυνότητα κι επιπολαιότητα, διότι δεν ήταν πραγματικοί επιχειρηματίες αλλά στήριξαν την όποια επιτυχία τους στην εξασφάλιση της κρατικής εύνοιας και μόνον.
Οι ίδιοι ιδιώτες, έστω κι αν είναι κοινοπραξία πολλών εταιριών, που πέτυχαν με τρόπους, που δεν έχουν διευκρινισθεί, να πάρουν τον έλεγχο των εθνικών οδών με την λεόντειο, εις βάρος του Δημοσίου και του λαού, σύμβαση, που υπέγραψε επί υπουργίας του Γιώργου Σουφλιά η τότε κυβέρνηση κι επικύρωσε η Βουλή με συνοπτικές διαδικασίες κάποια νύχτα όταν ελάχιστοι βουλευτές υπερψήφιζαν μια ρύθμιση, που δεν είχαν καν μελετήσει.
Η πρωτοφανής αυτή σύμβαση, που δυστυχώς συνεχίζει να δεσμεύει το Δημόσιο, κι επιτρέπει στους ιδιώτες επιχειρηματίες να εισπράττουν παχυλά διόδια χωρίς να έχουν κάνει εκ των προτέρων την παραμικρή επένδυση με μοναδικό γνώμονα να οικονομήσουν πρώτα και μετά να φτιάξουν τους δρόμους, που είναι προφανές ότι έχουν αφεθεί στην μοίρα τους. Κι αυτό κατέστη ηλίου φαεινότερο ένα βράδυ με χιονιά. Όταν η αρμόδια κοινοπραξία, μολονότι γνώριζαν άπαντες ότι επρόκειτο να έλθει ο χιονιάς την ώρα, που θα γινόταν η μεγάλη επιστροφή των αθηναίων από την έξοδο του τριημέρου, φάνηκαν πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Διότι είναι προφανώς επιχειρηματίες, που δεν έχουν μάθει να σκέπτονται επιχειρηματικά αλλά μόνον πώς θα εκμεταλλευθούν την κρατική εύνοια. Αναρωτιέμαι με τι μούτρα θα συνεχίζουν να ζητούν τα υπέρογκα διόδια, που επέβαλαν εις βάρος μας.
Το φιάσκο της Καθαράς Δευτέρας είναι δυστυχώς επιβεβαίωση της πλήρους κατάρρευσης της όποιας επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ελλάδα, όπου δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με πραγματικά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Συγχρόνως ανέδειξε για μια ακόμα φορά τις αδυναμίες ενός κράτους, που δεν μπορεί ούτε να προγραμματίσει ούτε να συντονίσει στοιχειώδεις δραστηριότητες σε μια εύκολη φαινομενικά υπόθεση, όπως ήταν προχθές το βράδυ η απαγόρευση της κυκλοφορίας των φορτηγών και των άλλων βαρέων οχημάτων στις εθνικές οδούς, και μάλιστα χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες, ενώ ήταν από μέρες γνωστό ότι στην περίπτωση αυτή υπήρχε, όπως και συνέβη, σοβαρός κίνδυνος να αποκοπεί ο εθνικός δρόμος. Η ανευθυνότητα, η επιπολαιότητα, ο «ωχαδερφισμός» δυστυχώς αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά ότι παραμένουν βασικά μειονεκτήματα και του κράτους αλλά και του κρατικοδίαιτου ιδιωτικού τομέα, που επί χρόνια νέμεται το δημόσιο χρήμα, που σήμερα σπανίζει.
Όμως κι οι πολίτες συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με ανευθυνότητα. Ωσάν να τα περιμένουν όλα από το «κράτος- πατερούλη», που θα έπρεπε να βρίσκεται παντού για να τους προστατεύει από τις δικές τους ανοησίες κι επιπολαιότητες. Κι όταν φυσικά το ανεπαρκές κράτος αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στον πατερναλιστικό του ρόλο, το κακολογούμε και το υβρίζουμε. Μολονότι ο ρόλος του δεν είναι αυτός. Δεν είναι ρόλος του κράτους να πείσει τους εκδρομείς του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας, που στο σύνολο τους γνώριζαν επί μέρες ότι το απόγευμα της μέρας εκείνης θα έπεφτε το πολύ χιόνι ακόμα και μέσα στην Αθήνα, να μην επιστρέψουν την τελευταία στιγμή. Δεν είναι ρόλος του κράτους να τους κάνει να καταλάβουν ότι πρέπει να έχουν αλυσίδες μαζί τους αλλά κι ότι δεν πρέπει να καταλαμβάνουν την λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, που θα έπρεπε να είναι για τα αστυνομικά περιπολικά, τα ασθενοφόρα και φυσικά τα εκχιονιστικά.
Για μια ακόμα φορά διαπιστώσαμε ότι όλοι κράτος, ιδιώτες επιχειρηματίες, πολίτες βράζουμε στο ίδιο καζάνι ενός ξεπερασμένου κρατισμού, που κατέρρευσε και μας οδηγεί στην φτώχεια και στην κακομοιριά, και δεν λέμε να το καταλάβουμε και να αντιδράσουμε. Συγκροτημένα, ως υπεύθυνη κοινωνία, που προφανώς δεν είμαστε.
